The Moon Made Me Write This!

Di na kayang suyuin ng mainit na kape ang nanlalamig na pagkatao. Itong kakaibang ginaw na dulot ng panahon ay tila yelong bumabalot sa pananaw ng isang pilosopong nangangarap. Nakakahumaling at nakakalungkot… nahuhumaling sa lungkot.

Walang katapusang pagtakbo, pagtago – paglayo, ngunit hanggang kelan kaya ito dapat gawin upang maatim ang katahimikang matagal ng ninanais?

Sa pagsilip ng buwan, kusang bumabalik mga emosyong ikinukubli at isinasantabi. Mga patak ng sarkastikong liwanag na umaaninag sa isang aninong naliligaw. Nawawala? pero paano nga ba mawawala ang isang bagay na di pa nahahanap?

Bigo nga bang masasabi kung mas nanaisin ng isang taong sumuko na lang? pagkabigo bang maituturing kung mas pipiliin nilang bumitiw na lamang?

Walang kagandahan sa paglagapak, walang kasiyahan sa pagkakahulog at walang nakakatuwa sa pagkakadapa.

Mas madaling umangat sa pamamagitan ng paggamit ng mga tao, mas madaling bumagsak sa pamamagitan ng pagsunod sa sariling paniniwala. Subalit eto nga ba ang dapat gawing batayan at pamamaraan upang maabot natin ang ating mga pinapangarap at hinahangad?

Kalimutan ang sarili upang umangat, mag pakatotoo at sigurado ang pagbagsak…

Hanggang kalian kaya dapat panindigan ang mga prinsipyo? Sa malamang at sa malamang, lahat ng ito ay magwawakas din lamang. Wala ng bayani sa panahon ngayon, kaya dapat nga bang magpakaduwag na lamang at magtago sa kasinungalingan? Some rise by sin, some by virtue fall.

Mas madaling gumawa ng mali kaysa tama dahil Mas madaming options sa kamalian.

PERO, ang isang bagay na nakuha sa pamamagitan ng maling gawa at pamamaraan ay di kailanman magdudulot ng sinserong tuwa kaninuman at kailanman. Hindi ba’t ito naman ang tangi kong hangad? Sinserong tuwa. Sinserong ngiti.

Ngayong araw na ito, weird, pero wala akong pakialam sa kahit na ano pa man sabihin ng mga tao. Dahil ngayon, parang napakagaan ng pakiramdam na nakikita ko ang isang bagay o kaya’y isang taong nagpapasaya sa akin. Walang pagnanais na lumayo, wala ang hatak ng pagtakbo , sa halip, hinahayaan ang pagkakataong namnamin ang natitirang araw na alam mong matagal pa (o di kaya’y hindi na) mauulit pa. Wala mang katanungang nasagot o kaya’y sagot na nakwestyon, ang siste, ayaw ko ng mag isip pa. ito na siguro ang pinaka tahimik kong konbersasyon, ganun pa man, napakalaking bigat naman ang tinaggal nito sa aking puso.

Kulang ang aking bokabularyo upang ma-explain ko ang bawat detalye, pero isa lang ang masasabi ko,

Katahimikan at kapayapaan ng isip ay maaatim sa mga mumunting bagay na minsan isinasantabi natin. Tayo’y naguguluhan dahil hinahayaan nating madistorbo ating mga sarili… nagpapadistorbo tayo sa ingay na gawa ng mga tao sa ating paligid. Maaari naman nating marinig ingay nila, pero nasasa atin yun kung papakinggan natin sinasabi nila.

Ang tama at mali ay nasa sarili nating bolisyon. Kailangan kong ulit ulitin at kumbinsihin muli sarili ko sa ideyang ito. Isa lang ang bagay na masasabi kong pinakamahalaga sa identity ko at yun ay ang aking prinsipyo. Muntik na akong bumigay at humiga na lamang sa pagkakadapa, muntikan ko ng ipaubaya lahat ng aking paniniwala, pero ngayon ko lang napagtanto na hindi ito maaari. Oras na isinuko ko aking pilosopiya, ano pang matitira sa akin? Wala…

Alam kong sa ngayon ay may munting tuwa akong nadarama, at alam ko din na sa mga susunod na araw ay muling magbabalik ang lungkot. Di ko na pipiliting iwasan ito, dapat ko na lang tanggapin ko na ganito ako. May mga bagay na wala na akong magagawa pa at hindi ko na mababago pa. parang kwento lang ni Prometheus, patuloy man syang namamatay at patuloy din ang kanyang pagkabuhay – paulit ulit, walang hanggan, ito’y maituturing na sumpa kung di mo kayang tanggapin ang kapalaran.

Pero sa ngayon, alam kong natutuwa ako sa realisasyon kong

Di pala imposibleng mahalin ang isang bagay (o taong) di mo pwedeng makamit.

Korni mang sabihin, pero patuloy ko syang mamahalin.

(shoot that’s so high school!)

A Blank Verse Poetry

I ran this morning. Gray sky, nothing special. Weather that doesn’t force you to feel anything. Usually, I wander without purpose. Today, something stopped me. Time is a trap. We pretend it’s limited, but it isn’t. So we rush through it—steps, choices, life—until it all blurs. The small things disappear. The smell of earth, the quiet air. Gone. A song got stuck in my head. “I’ll stop the world and melt with you.” Unwanted. Persistent. How did it get in? Maybe fate. Maybe nothing. I don’t believe in destiny, but here I was—stuck in the sound, stuck in a loop. The world paused inside me. I didn’t move. The day went on. Hands trembled—not from connection, but from the weight of existing. Scars on skin—maps of past failures. Nothing clean, nothing clear. I touched a cheek. No softness. Smoke? Habit? Grip loosened—like sanity slipping. Wanting to let go, but afraid of the emptiness that follows. I kissed a cheek. A stupid move. A laugh broke the silence. A glitch. A mistake. Coffee a...

The Slow Death of the Familiar Lie

The 2025 elections just ended. Not with fireworks, not with riots—just the quiet unraveling of yet another chapter in our nation’s long and complicated dance with democracy. There’s something different in the air this time. Something subtle, like the way dusk falls before you even realize the day is gone. You feel it before you name it: a shift. Not seismic, perhaps not even visible to the untrained eye. But there, like a whisper at the edge of a crowded room. People have grown wiser. And no, this isn’t naive optimism. It’s not the kind of blind faith that wears campaign colors and chants slogans. It’s the kind of wisdom that comes from repeated heartbreak—from choosing hope too many times, only to be betrayed by men in suits and smiles. From believing in change only to see it morph into the same old trapo politics dressed in newer fonts. “Pain is a brutal but effective teacher—especially in a country where memory is often the first casualty of every election cycle.” But maybe ...

The Tension Between Hope and Despair

This is w here the light breaks just to drown. Hope isn’t some pretty thing. It’s a slow burn that keeps you awake at night, fooling you with a whisper, “Maybe this time.” It digs its claws in, even when everything screams you’re done. Hope’s the hook you can’t shake, even when it’s tearing you apart from the inside. Despair doesn’t wait politely. It crashes in like a storm, cold and sharp, and it doesn’t care if you’re ready or not. It doesn’t dance with hope—they fight. It’s brutal, ugly. Despair wants to swallow everything whole, leaves no room for mercy. There’s no peace between them. It’s a war you didn’t sign up for, but you live it every damn day—grasping for that fragile flicker, even as the darkness tightens around your throat. You hold hope like a lifeline but feel despair pulling the knot tighter. No balance. No graceful dance. Just a mess of broken promises and shattered dreams. Hope keeps you chasing ghosts; despair waits, patient, knowing it will win. And the worst p...

Fragments of the Quiet Mind

Search This Blog